Nakajima B5N to japoński samolot bombowo-torpedowy, o trzyosobowej załodze, w układzie dolnopłata z okresu II wojny wiatowej. Oblot prototypu nastšpił w 1937 roku, a wprowadzenie do służby nastšpiło rok póniej. B5N stanowił odpowied na wymagania Cesarskiej Marynarki Wojennej wobec nowego pokładowego samolotu torpedowego. Prace nad konstrukcjš, kierowane przez Katsuji Nakamura, trwały w latach 1935-1937. W chwili wybuchu wojny na Pacyfiku B5N był samolotem lepszym od konkurencyjnych, maszyn alianckich, zwłaszcza od TBD Devastator. Najszerzej produkowana seryjnie wersjš samolotu był B5N2 Model 12, który powstał w grudniu 1939 roku i który wykorzystywał nowy silnik- Nakajima NK1A Sakae 11 o mocy 970KM. Samoloty B5N brały udział w wielu bitwach na Pacyfiku i spisały się bardzo dobrze w ataku na Pearl Harbor, w bitwie na Morzu Koralowym oraz pod Midway. Samolot te od około 1943/1944 były przenoszone do szkół lotniczych oraz pełniły funkcji samolotów kamikaze. Powstało ok.1150 egzemplarzy wszystkich wersji. Dane techniczne (wersja B5N2): długoć: 10,3m, rozpiętoć skrzydeł: 15,52m, wysokoć: 3,7m, prędkoć maksymalna: 378km/h, prędkoć wznoszenia: 6,5m/s, zasięg maksymalny: 1992km, pułap maksymalny 8260m, uzbrojenie: stałe-1 karabin maszynowy Typ 92 kal.7,7mm, podwieszane-1 torpeda Typ 91 o wadze 800kg lub taki sam ładunek bomb. Bardzo często za datę narodzin awiacji morskiej w Cesarskiej Marynarce Wojennej Japonii (ang. Imperial Japanese Navy, w skrócie IJN, jap. Nippon Kaigun) przyjmuje się dzień 16 marca 1923 r., kiedy to podporucznik Sunishi Kira wylądował swym samolotem na pokładzie lotniskowca Hosho, który zresztą wszedł do służby rok wcześniej (1922 r.). Godzi się jednak dodać, że w toku lat 20. XX wieku wielu oficerów japońskiej marynarki postrzegało lotniskowce, jako siły pomocnicze wobec pancerników i okrętów liniowych, mając w pamięci wielki sukces admirała Heihachiro Togo pod Cuszimą w 1905 roku. Także i poziom techniczny ówczesnych japońskich samolotów pokładowych nie był najwyższy. Ten stan rzeczy zaczął jednak ulegać zmianie już w altach 30. XX wieku między innymi za sprawą późniejszego admirała Isoroku Yamamoto, który właśnie w lotniskowcach postrzegał główny oręż w wojnie morskiej. Był zdecydowanym zwolennikiem rozwoju japońskiego lotnictwa pokładowego, co przełożyło się na budowę lub modernizację takich okrętów jak Kaga, Akagi, Hiryu, Soryu czy Zuikaku. Także japońskie konstrukcje lotnicze nie tylko doszlusowały do światowej czołówki, ale zaczęły wyznaczać w niej standardy, by wskazać słynny myśliwiec Mitsubishi A6M Zeke czy samolot torpedowy Nakajima B5N Kate. Ten intensywny rozwój doprowadził do tego, że w chwili wybuchu wojny na Pacyfiku IJN dysponowała 10 lotniskowcami, na których bazowała ponad 500 maszyn pokładowych, ze świetnie wyszkolonymi załogami. Jak groźny był to oręż pokazały pierwsze miesiące zmagań na Pacyfiku. Należy jednak pamiętać, że już w toku owej wojny IJN miała spore problemy, aby na przykład zastąpić w linii na masową skalę samolot A6M Zeke czy wprowadzić do linii udanego następcę B5N, czyli samolot torpedowy B6N Tenzen. Także proces szkolenia pilotów morskich okazał się wadliwy i został zdystansowany przez rozwiązania stosowane w US Navy. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?
Обязательно посетите этот сайт, там найдется много всего интересного.
