SAINTE - MERE EGLISE

Jeep Willys (inne nazwy: Willys MB, Jeep) to amerykański samochód osobowo-terenowy z okresu II wojny światowej oraz okresu powojennego. Pierwsze prototypy wozu powstały w 1940 r., a produkcja seryjna trwała w latach 1940-1945. W jej toku powstało blisko 650.000 jego egzemplarzy! Masa wozu wynosiła ok. 1,1 tony, przy długości 3,36 m oraz szerokości 1,57 metra. Napęd zapewniał pojedynczy silnik o mocy 60 KM. Prędkość maksymalna dochodziła do 105 km/h. Jeep Willys został opracowany na zamówienie i zapotrzebowanie US Army, która w 1940 r. w obliczu wojny, zgłosiła zapotrzebowanie na zupełnie nowy samochód osobowo-terenowy o ładowności do 250 kilogramów z napędem na cztery koła, który mógłby być produkowany na masową skalę. Warto dodać, że początkowo zdecydowany faworytem w przetargu były zakłady American Bantam Car z wozem Bantam BRC. Jednak Departament Obrony USA dążąc do zapewnienia sobie jak najlepszego projektu wozu oraz starając sobie zapewnić bezproblemową produkcję seryjną, przekazał plany wozu Bantam BRC zakładom Willys oraz Ford. W oparciu o te plany zakłady Willys opracowały Jeepa, który posiadał zdecydowanie lepszą jednostką napędową od oryginalnego Bantam BRC, jak również był doskonalszy mechanicznie. Finalnie, to właśnie ten wóz, czyli Willys Jeep, wygrał przetarg dla US Army. Prezentowany samochód był produkowany na faktycznie masową skalę i trafił do niemal wszystkich armii anglosaskich walczących w II wojnie światowej, a za sprawą programu Lend-and-Lease, także do Związku Radzieckiego. Brał udział w działaniach wojennych w Afryce Północnej, we Włoszech, w Europie północno-zachodniej oraz na Pacyfiku. Często przyjmuje się, że Jeep Willys jest jednym z symboli amerykańskiego tryumfu w II wojnie światowej.Pierwsze próby z wykorzystaniem jednostek powietrznodesantowych miały miejsce w amerykańskich siłach zbrojnych na początku lat 30. XX wieku, ale okazały się one niepomyślne. Dopiero wybuch II wojny światowej w Europie przyspieszył rozwój tej formacji w Stanach Zjednoczonych, a pierwszą jednostką spadochronową w dziejach US Army był jeden z plutonów 29 Regimentu Piechoty, który w 1940 roku przeszedł stosowne przeszkolenie. Jedną z najważniejszych postaci w rozwoju amerykańskich jednostek powietrznodesantowych był gen. William C. Lee, nazywany też ojcem tej formacji. W toku II wojny światowej sformowano dwie dywizje powietrznodesantowe: 82. („All American”) oraz 101. („Screaming Eagle”). Amerykańskie wojska tego typu odegrały ogromną w pierwszych dniach operacji w Normandii (czerwiec 1944 r.), ale walczyły też później w ramach operacji Market-Garden (1944 r.) czy Varsity (1945 r.).Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne jak na owe czasy środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski zwłaszcza artylerii ciężkiej natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?