M SD.KFZ 7/2 FLAK 37

Sd.Kfz. 7 (nim. Sonderkraftfahrzeug 7) był niemieckim transporterem półgąsienicowym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1933 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1934-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 12.000 egzemplarzy tego pojazdu. Napęd zapewnił pojedynczy silnik Maybach HL 62TUK albo Maybach HL 64TR o mocy 140 KM. Sd.Kfz. 7 standardowo nie posiadał uzbrojenia stałego. Pierwsze modele przyszłego Sd.Kfz. 7 powstały już w 1928 roku w firmie Krauss-Maffei w Monachium, ale pojazd nie wszedł wówczas do produkcji seryjnej ponieważ łamał postanowienia traktatu wersalskiego. Dopiero po dojściu w Niemczech do władzy nazistów, dopracowano rozwiązania techniczne wcześniejszych modeli i stosunkowo szybko wdrożono wóz do produkcji seryjnej. Pojazd Sd.Kfz. 7 cechował się możliwością transportu do 12 żołnierzy oraz posiadał minimalne opancerzenie nie przekraczające 8 mm. Pomimo masy dochodzącej do 10 ton, wóz miał dobre właściwości terenowe oraz wysoką mobilność. Był także dopracowany mechanicznie i mało zawodny. W niemieckich siłach zbrojnych pełnił rolę ciągnika artyleryjskiego dla armat o kalibrze od 37 do 88 mm. Wozy te wykorzystywano także do ciągnięcia haubic sFH18 kal. 150 mm. W oparciu o podwozie Sd.Kfz. 7 powstało kilka wersji specjalistycznych, m.in.: Sd.Kfz. 7/1 (samobieżne działo przeciwlotnicze kal. 20 mm), Sd.Kfz. 7/2 (także samobieżne działo przeciwlotnicze ale o kalibrze 37 mm) czy też Sd.Kfz. 7/5 (wersja będąca samobieżnym działem przeciwpancernym kal. 75 mm). Wozy tego typu były używane na wszystkich frontach II wojny światowej w okresie 1939-1945, zarówno przez Wehrmacht, jak i Luftwaffe. Niewielkie ilości Sd.Kfz. 7 służyły w Brazylii, Bułgarii i we Włoszech. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?