LEE

M3 Lee lub Grant był amerykańskim ciężkim średnim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1941 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1941-1942. W sumie powstało ok. 6300 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji. M3 Lee był napędzany pojedynczym silnikiem Continental R 975 EC2 o mocy 340 KM albo dwoma silnikami General Motors 6-71 o łącznej mocy 375 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza armat M2 lub M3 kal. 75 mm umieszczona w kadłubie, pojedyncza armata M5 lub M6 kal. 37 umieszczona w wieży oraz 2-3 dwa karabiny maszynowe Browning1919A kal.7,62 mm. Kampania francuska z 1940 roku wywarła na dowództwie amerykańskiej armii lądowej bardzo dużo wrażenie i uświadomiła jej, że wdrażany wówczas do produkcji czołg M2 nie spełnia wymagań pola walki. W oczekiwaniu na konstrukcję docelową, jaką okazał się M 4 Sherman, zlecono opracowanie konstrukcji przejściowej, mającej umożliwić w miarę równorzędną walkę z wozami Pz.Kpfw III oraz Pz.Kpfw IV. Tak, w 1941 r., powstały pierwsze protypu czołgu M3 Lee nazywanego przez Brytyjczyków Grant. Nowy czołg miał kilka zalet (niezłe opancerzenie w chwili wprowadzenia do linii, wysoką niezawodność oraz silne uzbrojenie), ale posiadał wiele wad: niską zdolność do pokonywania przeszkód terenowych, bardzo wysoką sylwetkę utrudniającą maskowanie zwłaszcza w warunkach pustynnych oraz niską podatność na modernizację. To sprawiło, że od 1943 roku był systematycznie wycofywany z jednostek liniowych na rzecz wozu M4 Sherman. Był natomiast wykorzystywany po 1943 roku przez Armię Czerwoną na drugorzędnych kierunkach walk oraz w toku walk na Pacyfiku przez Amerykanów. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji wozu M3 Lee. Chronologicznie pierwsze była oznaczano jako M3 i posiadała jeszcze nitowany pancerz. Krótko później pojawiła się wersja M3A1 z pancerzem odlewanym, a później M3A2 z pancerzem spawanym. Ostatnią wersją była M3A5 z pancerzem nitowanym, ale wydłużoną lufą armaty 37 mm. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?