CARRIER-BORNE RECON FLOATING PLANE SET

Bardzo często za datę narodzin awiacji morskiej w Cesarskiej Marynarce Wojennej Japonii (ang. Imperial Japanese Navy, w skrócie IJN, jap. Nippon Kaigun) przyjmuje się dzień 16 marca 1923 r., kiedy to podporucznik Sunishi Kira wylądował swym samolotem na pokładzie lotniskowca Hosho, który zresztą wszedł do służby rok wcześniej (1922 r.). Godzi się jednak dodać, że w toku lat 20. XX wieku wielu oficerów japońskiej marynarki postrzegało lotniskowce, jako siły pomocnicze wobec pancerników i okrętów liniowych, mając w pamięci wielki sukces admirała Heihachiro Togo pod Cuszimą w 1905 roku. Także i poziom techniczny ówczesnych japońskich samolotów pokładowych nie był najwyższy. Ten stan rzeczy zaczął jednak ulegać zmianie już w altach 30. XX wieku między innymi za sprawą późniejszego admirała Isoroku Yamamoto, który właśnie w lotniskowcach postrzegał główny oręż w wojnie morskiej. Był zdecydowanym zwolennikiem rozwoju japońskiego lotnictwa pokładowego, co przełożyło się na budowę lub modernizację takich okrętów jak Kaga, Akagi, Hiryu, Soryu czy Zuikaku. Także japońskie konstrukcje lotnicze nie tylko doszlusowały do światowej czołówki, ale zaczęły wyznaczać w niej standardy, by wskazać słynny myśliwiec Mitsubishi A6M Zeke czy samolot torpedowy Nakajima B5N Kate. Ten intensywny rozwój doprowadził do tego, że w chwili wybuchu wojny na Pacyfiku IJN dysponowała 10 lotniskowcami, na których bazowała ponad 500 maszyn pokładowych, ze świetnie wyszkolonymi załogami. Jak groźny był to oręż pokazały pierwsze miesiące zmagań na Pacyfiku. Należy jednak pamiętać, że już w toku owej wojny IJN miała spore problemy, aby na przykład zastąpić w linii na masową skalę samolot A6M Zeke czy wprowadzić do linii udanego następcę B5N, czyli samolot torpedowy B6N Tenzen. Także proces szkolenia pilotów morskich okazał się wadliwy i został zdystansowany przez rozwiązania stosowane w US Navy. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?