IJN ASHIGARA

Ashigara był japońskim ciężkim krążownikiem pod którego stępkę położono w 1925 r., wodowano w kwietniu 1928 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w sierpniu 1929 roku. Długość okrętu wynosiła 204 m, szerokość 19 m, a faktyczna wyporność pełna 13.500 ton. Prędkość maksymalna krążownika Ashigara wynosiła aż 36 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wybuchu II wojny światowej stanowiło 10 dział 203 mm w pięciu podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to m.in.: 8 armat 127 mm oraz 12 wyrzutni torpedowych kal. 610 mm. Ashigara był czwartym i ostatnim krążownikiem typu Myoko. Krążowniki tego typu oficjalnie były budowane z wymaganiami rozbrojeniowego traktatu waszyngtońskiego podpisanego przez władze w Tokio w 1922 roku, ale faktycznie znacznie przekroczyły narzucone w nim limity wyporności oraz uzbrojenia. Bez wątpienia jednostki typu Myoko były bardzo udane: w chwili wodowania posiadały wyraźnie potężniejsze uzbrojenie artyleryjskie od swych odpowiedników w Royal Navy czy US Navy, jak równie dysponowały bardzo wysoką prędkością. Szlak bojowy krążownika Ashigara w II wojnie światowej rozpoczął się w grudniu 1941 roku od wspierania japońskich akcji desantowych na Filipinach. Ashigara wziął również czynny udział w zwycięskiej bitwie na Morzu Jawajskim w lutym 1942 roku, gdzie w decydujący sposób przyczynił się do zatopienia krążownika HMS „Exeter” oraz niszczyciela HMS „Encounter”. W okresie 1942-1944, pomimo sporego potencjału bojowego był przydzielany do osłony konwojów oraz transportów wojsk. Kolejną, poważniejszą akcją Ashigara była dopiero bitwa w Zatoce Leyte w październiku 1944 roku. W grudniu tego roku dalej walczył na wodach filipińskich, gdzie został uszkodzony bombą lotniczą. Krążownik Ashigara został zatopiony 8 czerwca 1945 roku w wyniku storpedowania przez alianckie okręty podwodne wtoku rejsu z Batawii do Singapuru. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?