1806 PRUSSIAN FUSILIERS

W chwili wybuchu wojen z rewolucyjną Francją (1792-1799) armia pruska wciąż jeszcze była opromieniona sławą wielkich sukcesów z okresu wojny siedmioletniej (1756-1763), a pamięć o takich wiktoriach jak bitwa pod Rossbach (1757) czy Lutynią (1757) byłą wciąż żywa. Dość powszechnie była też postrzegana jako prawdopodobnie najlepsza w Europie. Jednak już od lat 70. XVIII wieku zaczęła ulegać swoistej erozji i skostnieniu. Jej wartość bojowa stawała się coraz bardziej dyskusyjna. Pruska armia była jeszcze w stanie z pewnymi sukcesami toczyć kampanię przeciwko Francji w latach 1792-1795, ale już w toku kampanii 1806 roku poniosła druzgocącą porażkę. Nie dziwi, że bitwy pod Jeną i Auerstädt stały się w armii pruskiej synonimami klęski, a jednocześnie uruchomiły proces daleko idących zmian. Owe reformy dotknęły też co nie dziwi pruską piechotą. Przede wszystkim postawiono spory nacisk na rozwój piechoty lekkiej (m.in. fizylierów czy jegrów), co pokłosiem doświadczeń wyniesionych z kampanii 1806 roku. Szkolono ją również do walki w tyralierze oraz do wykorzystywania terenu, a na czele jej jednostek stawiano najczęściej oficerów młodych, inteligentnych i o dobrej kondycji fizycznej. Także dyscyplina w jednostkach fizylierów czy jegrów była daleka od tej znanej z czasów fryderycjańskiej jedynie wspomnieniem stały się na przykład kary cielesne. Przed 1806 r. batalion fizylierów liczył 690 ludzi, w tym 19 oficerów oraz 48 podoficerów. Z czasem etat ten uległ zmianie, a od 1808 r. do każdego regimentu piechoty liniowej przydzielano batalion fizylierów. Jego głównym zadaniem było prowadzenie właśnie walki w tyralierze w toku bitwy, ale tez prowadzenie rozpoznania i ubezpieczanie przemarszów własnych wojsk. Warto dodać, że po 1806 r. spore zmiany zaszły w umundurowaniu pruskich fizylierów, którzy zaczęli nosić czaka, a zamiast zielonych kurtek mundurowych otrzymali ciemno-granatowe. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?