Przyjmuje się, że Cesarska Marynarka Wojenna Japonii (ang. Imperial Japanese Navy, w skrócie IJN, jap. Nippon Kaigun) została sformowana w 1869 roku, czyli w epoce Meiji, a od ok. 1920 r. była trzecią potęgą morską świata. Formalnie została rozwiązana w 1947 roku. Marynarka ta, opromieniona sporymi sukcesami odniesionymi w wojnie z Rosją z lat 1904-1905, w okresie międzywojennym (1919-1939) intensywnie się rozwijała, zwłaszcza w latach 30. XX wieku, wprowadzając do służby wiele świetnych klas okrętów by wspomnieć chociażby fenomenalne jak na swój czas niszczyciele typu Fubuki czy projekt pancerników typy Yamato ale też bardzo udane bronie morskie. Mowa tu zwłaszcza o słynnej „długiej lancy”, czyli torpedzie Type 93 kal. 610 mm, która swoimi osiągami deklasowała analogiczne konstrukcje zachodnie. Z powodzeniem rozwijano też awiację morską. Można przyjąć, że tylko w latach 1937-1941 do służby w IJN weszły okręty o łącznej wyporności blisko 350.000 ton standardowych! Co więcej, ludzie służący na tych często bardzo wartościowych okrętach, byli poddani reżimowi żelaznej wręcz dyscypliny, ale też (zwłaszcza w przypadku oficerów) posiadali staranne i świetne wyszkolenie. Przyjmuje się na przykład, że japońscy oficerowie marynarki byli nieprzeciętnymi nawigatorami, niezłymi taktykami i generalnie stanowili bardzo wymagających przeciwników, co potwierdziły pierwsze miesiące wojny na Pacyfiku. W Japonii, do dzisiaj, za najwybitniejszego z owych oficerów, uznaje się admirała Isoroku Yamamoto, który odpowiadał za opracowanie planów ataku na Pearl Harbor (1941) oraz pierwszych miesięcy wojny na Oceanie Spokojnym. Jednak od 1942 r. i klęski poniesionej pod Midway, IJN zaczęła coraz wyraźniej ulegać przewadze ilościowej oraz technologicznej US Navy. Nie przywiązywała też wystarczającej wagi do rozwoju elektroniki pokładowej (zwłaszcza radarów) czy działań ZOP, co z czasem odbiło się na niej fatalnie. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?
Обязательно посетите этот сайт, там найдется много всего интересного.
