Armia Czerwona w latach 30. XX wieku przeżywała bardzo intensywny rozwój, znaczony między innymi motoryzacją oraz mechanizacją wielu związków taktycznych. Tworzono wiele nowych brygad, a później także, korpusów pancernych, jak również motoryzowano trakcję artylerii polowej czy przeciwlotniczej. Wszystko to sprawiało, że sporą rolę zaczęli odgrywać kierowcy odpowiedzialni za kierowanie i najprostsze naprawy tych wszystkich pojazdów mechanicznych. Wraz z rozpoczęciem wojny niemiecko-radzieckiej w dniu 22 czerwca 1941 roku oraz w związku z gigantycznymi stratami poniesionymi w pierwszych miesiącach tejże wojny, Armia Czerwona zaczęła wyraźnie cierpieć na spore braki w zakresie ciężarówek czy pojazdów terenowych (odpowiedników amerykańskiego Willys Jeepa). Braki te były jeszcze widoczne w toku bitwy pod Kurskiem (lipiec 1943 r.), kiedy to Front Centralny posiadał jedynie ok. 29.300 wszelkiego typu samochodów ciężarowych, tak w formacjach polowych, jak i logistycznych. Dodajmy mowa tutaj o zgrupowaniu wojsk liczącym ponad 700.000 ludzi! Owe braki wiązały się z niemałymi problemami gdy idzie o sprawną logistykę, dowóz zaopatrzenia trakcją kołową czy szybki przerzut sił. Bez wątpienia Armia Czerwona była w znacznie mniejszym stopniu zmotoryzowana w owym czasie, aniżeli armie amerykańska czy brytyjska. Warto też dodać, że sporą część wozów ciężarowych Armii Czerwonej stanowiły otrzymywane w ramach programu Lend-and-Lease samochody Studebaker. Do państwa radzieckiego trafiło też sporo pojazdów Ford GPA czy Willys Jeep. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?
Обязательно посетите этот сайт, там найдется много всего интересного.
