REPUBLICAN ROMANS - PRINCEPS AND TRIARI.

Hastati (l. pojedyncza: Hastatus) to rzymska piechota z okresu Republiki (509 r. pne 31 r. pne), która formalnie funkcjonowała aż do reform konsula Mariusza przeprowadzonych ok. 100 r. pne. W formacji tej, podobnie jak w szeregach Principes, walczyli żołnierze o pewnym doświadczeniu bojowym, wywodzący się zapewne ze średniozamożnych warstw rzymskiego społeczeństwa. Hastati, wraz z Principes, stanowili trzon i główną siłę uderzeniową rzymskiego legionu. Stanowili też najliczniejszy rodzaj piechoty w legionie doby Republiki. To ich postawa najczęściej przesądzała o zwycięstwie lub porażce w bitwie. Pojedynczy żołnierz tej formacji jako uzbrojenie defensywne posiadał sporą, drewnianą tarczą (łac. scutum), która pośrodku posiadała wzmocnienie z żelaza (łac. umbo). Przyjmuje się, że taka tarcza weszła na uzbrojenie armii rzymskiej najpewniej w toku wojen samnickich (343-290 r. pne). Do tego dochodził metalowy napierśnik (łac. phylax), najczęściej jedna nagolenica oraz hełm z brązu często typu Montefortino. Jako broń boczną stosowano krótki miecz o nazwie gladius, a głównym orężem były dwa oszczepy o nazwie pilum. Tak uzbrojeni Hastati walczyli między innymi w toku wojen punickich (264-146 pne) czy w czasie wojen Rzymu z Macedonią i Państwem Seleukidów na początku II w. pne.Triarii (l. pojedyncza: Triarius) to rzymska piechota ciężkozbrojna z okresu Republiki (509 r. pne 31 r. pne), która formalnie funkcjonowała aż do reform konsula Mariusza przeprowadzonych ok. 100 r. pne. W tym rodzaju rzymskiej piechoty służyli żołnierze o największym doświadczeniu bojowym, którzy brali udział w niejednej bitwie, mówiąc najkrócej prawdziwi weterani. Przyjmuje się również, że Triarii byli też starsi od żołnierzy Velites czy Hastati (ich wiek wynosił najczęściej od 30 do 46 lat) oraz wywodzili się ze znacznie lepiej sytuowanych kręgów społecznych. Triarii stanowili w legionie doby Republiki ostatnią rezerwą, która była wprowadzana do walki, gdy bitwa zaczynała przybierać dla Rzymian niepomyślny obrót. Z tego względu w języku łacińskim funkcjonowało powiedzenie res ad triarios venit co znaczyło tyle, że sytuacja stała się bardzo dobra, wręcz beznadziejna. Pojedynczy żołnierz tej formacji jako uzbrojenie defensywne posiadał przede wszystkim ciężką, ale solidną kolczugę, nadto okrągłą tarczę albo znacznie częściej - sporą, drewnianą tarczą (łac. scutum), która pośrodku posiadała wzmocnienie z żelaza (łac. umbo). Przyjmuje się, że taka tarcza weszła na uzbrojenie armii rzymskiej najpewniej w toku wojen samnickich (343-290 r. pne). Do tego dochodził hełm często typu Montefortino oraz nagolenice. Jako broń boczną posiadał krótki, miecz jednoręczny o nazwie gladius oraz włócznię. Tak uzbrojeni Triarii walczyli między innymi w toku wojen punickich (264-146 pne) czy w czasie wojen Rzymu z Macedonią i Państwem Seleukidów na początku II w. pne. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?