JAPOŃSKI NISZCZYCIEL SHIMAKAZE

Shimakaze był japońskim niszczycielem pod którego stępkę położono w 1941 r., wodowano w lipcu 1942 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w maju 1943 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 125 m, szerokość 11,2 m, a faktyczna wyporność pełna aż 3.050 ton. Prędkość maksymalna niszczyciela Shimakaze dochodziła do 39 węzłów! Główne uzbrojenie w momencie wodowania stanowiło 6 dział 127 mm w trzech podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to 6 działek 25 mm, miotacze bomb głębinowych oraz piętnaście wyrzutni torpedowych kal. 610 mm! Shimakaze był jedynym z planowanej serii siedemnastu okrętów tego typu. Niszczyciel został zamówiony w ramach programu rozbudowy floty z 1939 roku. Powstał w oparciu o okręty typu Kagero, przy czym wydłużono kadłub oraz zastosowano zupełnie nową siłownię turboparową. Położno też duży nacisk na jak najsilniejsze uzbrojenie torpedowe. W efekcie powstał okręt o bardzo wysokiej prędkości, silnie uzbrojony oraz o ogólnej wysokiej wartości bojowej. Pomimo tych sporych zalet z budowy dalszych jednostek tego typu zrezygnowano w 1942 roku z powodu wysokich kosztów budowy okrętu oraz problemów z siłownią, które pojawiły się już w toku budowy. Niszczyciel Shimakaze rozpoczął swój szlak bojowy w okresie II wojny światowej od osłony odwroty japońskich żołnierzy z Kiski na Aleutach na przełomie lipca i sierpnia 1943 roku. W 1944 roku wziął udział zarówno w bitwie na Morzu Filipińskim, jak i w Zatoce Leyte, gdzie odniósł niewielkie uszkodzenia. Niszczyciel Shimakaze został zatopiony 11 listopada 1944 roku w wyniku ataków amerykańskiego lotnictwa pokładowego.