F GERMAN SOLDIERS WITH PANZERSCHRECK

Wojska niemieckie posiadały doświadczenia związane ze zwalczaniem nieprzyjacielskich pojazdów pancernych jeszcze z okresu I wojny światowej (lata 1916-1918). Po podpisaniu traktatu wersalskiego w 1919 r. rozwój broni przeciwpancernych był utrudniony, niemniej już w 1928 r. wprowadzono do produkcji seryjnej działo 3,7 cm PaK 36, które w owym czasie było jednym z najnowocześniejszych dział przeciwpancernych na świecie. Jednak z czasem, zwłaszcza w latach 30. XX wieku i wraz z rozwojem własnej broni pancernej, problem broni przeciwpancernych traktowano w armii niemieckiej raczej drugorzędnie. W efekcie czego wojska niemieckie weszły do II wojny światowej nadal posiadając jako podstawową broń PaK 36 kal. 37 mm, która okazała się całkowicie niewystarczająca wobec francuskich Char B1 Bis czy sowieckich T-34 i KW-1. Co więcej, wraz z rozwojem walk na froncie wschodnim problem niszczenie sowieckiej broni pancernej stawał się coraz bardziej palący, co prowadziło do wprowadzania do linii nowych dział przeciwpancernych kal. 50 i 75 mm. Od 1943 r. zaczęto też wprowadzać na coraz szerszą skalę działa bezodrzutowe o nazwie Panzerfaust, którymi w możliwie jak największym stopniu nasycano własne oddziały piechoty. Przykładowo, na stanie niemieckiej dywizji piechoty etatowo znajdowało się w 1943 roku 108 dział bezodrzutowych oraz 35 holowanych i samobieżnych dział przeciwpancernych. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?