MERCENARY C. 1470

Przyjmuje się, że w okresie wczesnego średniowiecza (V-X w.) w łacińskiej Europie, na polach bitew dominowała kawaleria, której szarże nierzadko rozstrzygały o losach batalii. Piechota w tym czasie, choć znacząca liczebnie, była traktowana drugorzędnie. Jednak już w pełnym średniowieczu (XI-XIII w.) ten obraz zaczął bardzo powoli ulegać zmianie, aby XIV-XV wieku zmienić się znacząco. W późnym średniowieczu piechota dość skutecznie była w stanie zmagać się z rycerską przede wszystkim kawalerią. Dwóch znaczących przykładów dostarcza wojna stuletnia (1337-1453), kiedy to pod Crecy (1346 r.) oraz Azincourt (1415 r.) angielscy łucznicy powstrzymali szarże francuskiej kawalerii i niemal samodzielnie przesądzili o wynikach tych batalii. Jednocześnie jednak, sposób prowadzenia walki piechoty zmienili Szwajcarzy, którzy stosowali taktykę najczęściej ofensywną, a siłę swej wysoce zdyscyplinowanej piechoty opierali przede wszystkim na broni kolnej przede wszystkim pice. Przykładem może być chociażby bitwa pod Sempach z 1386 roku. Warto też pamiętać o bitwach toczonych przez husytów, którzy dzięki wykorzystaniu m.in.: taboru czy prymitywnej jeszcze broni palnej byli w stanie zadawać kawalerii znaczące porażki na polach bitew. Owe zmiany, dokonujące się w taktyce oraz uzbrojeniu piechoty na przestrzeni XIV-XV wieku sprawiły, że w zachodniej Europie na początku epoki nowożytnej to piechota będzie „królową pól bitewnych”. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?