3509 AFTER A BATTLE II, DEAD SOVIETS

Armia Czerwona w latach 20. i zwłaszcza latach 30. XX wieku przechodziła gwałtowny rozwój, jeżeli idzie o zwiększanie swoich etatów, jak również o rosnące nasycenie broniami technicznymi, przede wszystkim bronią pancerną. Nadal jednak, podstawowym i liczebnie największym elementem Armii Czerwonej była piechota. Intensywny rozwój ilościowy tego rodzaju broni rozpoczął się już na przełomie lat 1929/1930. W 1939 r., jeszcze przed agresją na Polskę piechota radziecka była uformowana w 173 dywizje (tzw. dywizje strzeleckie), z których większość zgrupowano w 43 korpusach. Warto dodać, że po kampanii wrześniowej 1939 r. liczba ta jeszcze wzrosła. Radziecka dywizja strzelecka w 1941 r. liczyła etatowo trzy pułki strzeleckie (każdy po trzy bataliony), pułk artylerii, po dywizjonie artylerii przeciwpancernej i przeciwlotniczej oraz bataliony rozpoznawczy i łączności. W sumie liczyła ok. 14.500 ludzi. Jednak do 1945 r. etat ten przeszedł znaczne zmiany prowadząc do dywizji liczącej ok. 11.500-12.000 ludzi, złożonej z trzech pułków piechoty, brygady artylerii złożonej z trzech pułków, dywizjonu artylerii samobieżnej oraz wielu jednostek wsparcia, między innymi: broni przeciwpancernej, przeciwlotniczej czy łączności. Zdecydowanie zwiększyło się również nasycenie jednostek piechoty bronią maszynową na przykład pistoletami maszynowymi PPsZ 41, a później PPsZ 43.Radziecki korpus oficerski zaczął się formować w toku wojny domowej w Rosji, która wybuchła po rewolucji październikowej w 1917 roku. Po jej definitywnym zakończeniu na przełomie lat 1922/1923 (chociaż główne działania dobiegły końca już w 1919 roku), jak również po porażce w wojnie z Polską (pokój ryski - 1921 r.) zaczęto z wolna wyciągać z tych konfliktów zbrojnych wnioski, co wpływało na kształt radzieckiego korpusu oficerskiego oraz jego poglądy teoretyczno-militarne. Proces ten przyśpieszył na przełomie lat 20. i 30. XX wieku, kiedy to w ZSRR pojawiła się teoria tzw. głębokiej operacji, a swe prace publikowali Tuchaczewski czy mniej znani, ale bardzo istotni dla rozwoju radzieckiej myśli wojskowej Triandafiłow oraz Isserson. Jednak w połowie lat 30. XX wieku radziecki korpus oficerski został zdziesiątkowany w toku stalinowskich czystek, co dobiło się bardzo źle na jego profesjonalizmie, a chyba jeszcze bardziej na samodzielności myślenia poszczególnych oficerów. Faktu tego nie zmieniło wprowadzenie zawodowego korpusu oficerskiego w 1935 roku. W efekcie owych czystek wysokie stanowiska dowódcze otrzymali oficerowie o zbyt słabym przygotowaniu, sporych brakach w wiedzy teoretycznej, ale za to całkowicie lojalni wobec aparatu państwa komunistycznego. Co więcej, na przełomie lat 30. i 40. XX wieku Armia Czerwona przechodziła intensywny rozwój ilościowy i generalnie cierpiała na spore braki w korpusie oficerskim. Braki w tym zakresie uwypukliła już wojna zimowa z Finlandią (1939-1940), a w całej mierze doszły one do głosu w pierwszym okresie wojny z Niemcami, zwłaszcza w okresie 1941-1942. Nawet pierwsze, wielkie zwycięstwo w tej wojnie (kontrofensywa spod Moskwy z 1941 r.) zostało odniesione bardziej dzięki wyczerpaniu przeciwnika oraz warunkom pogodowym, niż dzięki talentom dowódczym Żukowa. Z czasem jednak, kosztem ogromnej daniny krwi, radziecki korpus oficerski ulegał profesjonalizacji i był w stanie coraz umiejętniej prowadzić operacje lądowe zakrojone na naprawdę szeroką skalę. Za przykład może tu posuszyć chociażby operacja Bagration z 1944 roku. Także tacy generałowie i marszałkowie jak Rokossowski, Koniew czy Batow okazali się równorzędnymi przeciwnikami dla niemieckich dowódców. Nadto - zwłaszcza tego pierwszego można zaliczyć do jednego z lepszych dowódców okresu II wojny światowej. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?