35103 "GETTIN' SOME KICKS", 1943-45

Szacuje się, że armia niemiecka w okresie II wojny światowej (1939-1945) straciła w rannych i zabitych od ok. 3,7 miliona do ok. 5,3 miliona żołnierzy. Podobnie liczba niemieckich jeńców wojennych także może być szacowana w milionach ludzi. Żołnierz niemiecki trafiający do niewoli sowieckiej nie mógł być zbytnio pewny swego losu. Szacuje się, że w okresie 1941-1945 do sowieckiej niewoli trafiło ok. 3,5 miliona żołnierzy państw Osi (ok. 2,7 mln stanowili prawdopodobnie Niemcy), z czego ok. 1 milion zmarł w niewoli. Warto też wspomnieć o tym, że w 1943 r. w wyniku bitwy stalingradzkiej do radzieckiej niewoli trafiło 91.000 Niemców, z czego do domu powróciło jedynie 5000 ludzi w połowie lat 50. XX wieku. Warto dodać, że symbolicznie za ostatniego niemieckiego jeńca pozostającego w radzieckiej niewoli uważa się asa myśliwskiego Ericha Hartmanna, który wrócił do Niemiec w 1955 roku. Z drugiej jednak strony należy pamiętać, że wojska niemieckie w latach 1941-1945 wzięły do niewoli ok. 5,7 miliona żołnierzy Armii Czerwonej, z czego w niewoli zmarło ok. 3,3 miliona ludzi. Odmiennie przedstawiały się losy niemieckich jeńców trafiających do niewoli alianckiej, gdzie najczęściej byli traktowani humanitarnie i zgodnie z konwencjami międzynarodowymi, a śmiertelność wśród nich była znacznie niższa, aniżeli w sowieckich obozach jenieckich. Niemniej także zdarzały się egzekucje niemieckich jeńców dokonywane np. przez żołnierzy francuskich czy amerykańskich. Były to jednak w porównaniu ze standardami radzieckimi przypadki incydentalne.Armia Czerwona w latach 20. i zwłaszcza latach 30. XX wieku przechodziła gwałtowny rozwój, jeżeli idzie o zwiększanie swoich etatów, jak również o rosnące nasycenie broniami technicznymi, przede wszystkim bronią pancerną. Nadal jednak, podstawowym i liczebnie największym elementem Armii Czerwonej była piechota. Intensywny rozwój ilościowy tego rodzaju broni rozpoczął się już na przełomie lat 1929/1930. W 1939 r., jeszcze przed agresją na Polskę piechota radziecka była uformowana w 173 dywizje (tzw. dywizje strzeleckie), z których większość zgrupowano w 43 korpusach. Warto dodać, że po kampanii wrześniowej 1939 r. liczba ta jeszcze wzrosła. Radziecka dywizja strzelecka w 1941 r. liczyła etatowo trzy pułki strzeleckie (każdy po trzy bataliony), pułk artylerii, po dywizjonie artylerii przeciwpancernej i przeciwlotniczej oraz bataliony rozpoznawczy i łączności. W sumie liczyła ok. 14.500 ludzi. Jednak do 1945 r. etat ten przeszedł znaczne zmiany prowadząc do dywizji liczącej ok. 11.500-12.000 ludzi, złożonej z trzech pułków piechoty, brygady artylerii złożonej z trzech pułków, dywizjonu artylerii samobieżnej oraz wielu jednostek wsparcia, między innymi: broni przeciwpancernej, przeciwlotniczej czy łączności. Zdecydowanie zwiększyło się również nasycenie jednostek piechoty bronią maszynową na przykład pistoletami maszynowymi PPsZ 41, a później PPsZ 43. Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?