35105 BANZAI PELELIU-1944

Bitwa o Peleliu (ang. Battle of Peleliu) została stoczona w toku walk o Wyspy Mariańskie oraz Palau, które to walki toczyły się w ramach operacji o kryptonimie Stalemate II. Sama bitwa trwała od 15 września do 25 listopada 1944 roku. W toku całej bitwy, po stronie amerykańskiej, było pośrednio lub bezpośrednio zaangażowanych 47.500 żołnierzy. Po stronie japońskiej walczyło ok. 12.000 ludzi. Głównym celem walk o Wyspy Mariańskie, w tym bitwy o Peleliu, było dążenie do opanowania dogodnych baz do realizowania dalszych operacji desantowych w rejonie zachodniego Pacyfiku, a przede wszystkim maksymalne ułatwienie planowanego lądowania na Filipinach. Podobnie jak przy innych operacjach desantowych na Pacyfiku, Amerykanie wykorzystali znaczne siły morskie, a sam desant był poprzedzony bardzo intensywnym ostrzałem i bombardowaniem lotniczym pozycji japońskich. W toku pierwszych dwóch dni walk, wojska amerykańskie opanowały niemal całą południową część wyspy, jednak od trzeciego dnia walk kiedy zaczęły posuwać się w głąb wyspy tempo ofensywy radykalnie wyhamowało, a straty zaczęły rosnąć. Japończycy bowiem bardzo dobrze się okopali i zamaskowali swoje pozycje. Walki były też toczone w terenie, który sprzyjał obrońcom oraz przy wysoce niesprzyjających warunkach pogodowych. Strona amerykańska finalnie odniosła zwycięstwo, ale poniosła stosunkowo wysokie straty - ok. 2400 zabitych i ok. 8400 rannych. Natomiast strona japońska utraciła cały garnizon liczący ok. 12.000 ludzi.United States Marine Corps (USMC, pol. Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych) jest samodzielnym rodzajem sił zbrojnych USA. Jednostka powstała w listopadzie 1775 roku, a pierwszy odział tej jednostki został sformowany rok później. W XIX w. i na początku XX wieku żołnierze US Marines służyli przede wszystkim w regionie Ameryki Południowej i Środkowej, strzegąc amerykańskich interesów w tym rejonie świata. Wówczas również utarła się zasada, że to właśnie USMC jest przerzucany w rejon działań jako pierwszy spośród innych jednostek sił zbrojnych USA. Żołnierze Korpusu walczyli w I wojnie światowej, ale szczególną sławę zdobyli sobie w toku krwawych i ciężkich walk na Pacyfiku w latach 1941-1945, biorąc udział w takich bitwach jak Guadalcanal (1942-1943), Tarawa (1943), Iwo-Jima czy Okinawa (obie z 1945 r.). Nierzadko w obliczu wroga, żołnierze tej formacji wykazywali się sporą odwagą, czego przykładem może być np.,. John Basilone odznaczony Medalem Honoru za swe dokonana w czasie walk na Gudalcanal. Po 1945 r., żołnierze Korpusu walczyli chociażby w wojnie koreańskiej (1950-1953) czy zwłaszcza wojnie wietnamskiej (1964/1965-1975), ponosząc w tej ostatniej wojnie ciężkie straty. Po zakończeniu Zimnej Wojny żołnierze USMC wzięli udział chociażby w obu wojnach w Zatoce (1990-1991 i 2003). W chwili obecnej w Korpusie służy 182.000 żołnierzy, a w rezerwie znajduje się ok. 38.500 osób. Mottem Korpusu jest łacińska dewiza Semper Fidelis (pol. zawsze wierny).Formalnie Cesarstwo Japonii przystąpiło do II wojny światowej w chwil ataku na Pearl Harbor w dniu 7 grudnia 1941 roku, ale Japonia już od 1937 r. prowadziła zakrojone na szeroką skalę działania zbrojne w Chinach. Japońskie wojska lądowe w owym czasie nosiły nazwę Cesarskiej Armii Japonii (ang. Imperial Japanese Army, jap. Dai-Nippon Teikoku Rikugun) i pod koniec 1941 r. liczyły 51 dywizji, które wraz z licznymi oddziałami wydzielonymi, miały siłę ok. 1,7 miliona ludzi. Tymi znacznymi siłami bojowymi dowodził japoński korpus oficerski, który w mniejszym lub większym stopniu utożsamiał się z tradycją samurajów, a za swój kodeks honorowy przyjął kodeks bushido. Owo utożsamienie się podkreślała także broń boczna, którą bardzo często stanowił shin gunto (wprowadzony w 1934 r.), czyli miecz/szabla nawiązująca kształtem i parametrami do samurajskiej katany. Warto dodać, że w sumie pojawiły się trzy typy tego miecza: Typ 94, Typ 95 oraz Typ 98. Dodajmy, że japoński oficer jako broń boczną stosował też często pistolet Nambu kal. 8 mm Typ A albo Typ 14. Bez wątpienia japoński korpus oficerski potrafił zaprowadzić w szeregach armii japońskiej żelazną, wręcz drakońską dyscyplinę oraz wpoić rekrutom niespotykany chyba w żadnej innej ówczesnej armii duch bojowy, graniczący z fanatyzmem. Na polu walki japońscy oficerowie wykazywali się też nie małą odwagą, często prowadząc swych podkomendnych w pierwszej linii do boju (np. dowódca garnizonu na Iwo-Jimie gen. Kuribayashi), a w przypadku porażki popełniając rytualne seppuku kolejne nawiązanie do tradycji samurajów. Taką drogą wybrał dowódca wojsk japońskich na Okinawie gen. Ushijima. Z drugiej jednak strony często stosowali (zwłaszcza od przełomu lat 1942/1943) niezbyt rozważne rozwiązania taktyczne, poświęcając bez sensu swoich żołnierzy. Za przykład mogą tu posłużyć. tzw. szarże banzai (jap. banzai totsugeki). Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?